دوره مدیریت برند (برندینگ)

تاریخچه ی مدیریت برند:

 واترمارک‌ها در قرون وسطی به عنوان راهی برای تشخیص کالاها توسط تولیدکنندگان کاغذ، چاپخانه‌ها و سایر کسبه ظهور کردند. سپس در دوره رنسانس هنرمندان روش جدیدی در مدیریت برند شخصی به‌کار بردند. آن‌ها به جای استفاده از نمادها، نام خود را روی آثارشان امضا کردند.

قرن ها بعد و در دوره انقلاب صنعتی نوعی دیگر از مدیریت برند بوجود آمد. مشتریان عادت داشتند که کالاهای مورد نیاز خود را تاجران محلی بخرند و کالاهای عمومی که به شکل عمده تولید می‌شدند طرفدار چندانی نداشتند. از این رو کارخانجات از روش تولیدکنندگان نوشیدنی استفاده میکردنند، و روی بشکه‌های انتقالی کالاهایشان به حک لوگوی خود را حک کردند. طولی نکشید که شروع به مدیریت برند همه کالاهای خود کردند و سرانجام برندهای مشهور آمریکایی متولد شدند.

تا اواخر قرن نوزدهم کمپانی ها برای مدیریت برند هزینه زیادی کرده بودند، نیازمند راهی برای حفظ سرمایه خود در برابر سایر رقبا بودند. با تصویب قانون ثبت برند در سال ۱۸۷۵ این موضوع اتفاق افتاد. در آن زمان مدیریت برند دیگر فقط تبلیغات نبود. برندینگ، خلق پدیده‌ای بود که خالقشان کارآفرینان بودند.

پس از آن کمپانی ها علاوه بر تبلیغ کالاها، به نوشتن شعارها، متن های مختصر و شعرهای کوتاه رادیویی برای تبلیغ برند خود پرداختند. در سال 1941 اولین تبلیغ تلویزیونی را منتشر شد که در 4000 دستگاه تلویزیون پخش شد. تا سال 1952 درآمد تبلیغات تلویزیونی، درآمدهای فروش آگهی‌های مجلات و رادیو را کنار زد و این گونه دوره طلایی تبلیغات از راه رسید.

در دهه 1950 چند شرکت پیشگام در تولید کالاهای مصرفی بسته‌بندی‌شده مدیریت برند را گسترش دادند. در این دوره، مدیریت برند به معنی درج لوگو روی کالاها نبوده و در حقیقت به شخصیت بخشیدن و عرف یک رویکرد انسانی برای کمپانی معنی می‌شد. در این بازه از تاریخچه مدیریت برند، برخلاف دوره‌های گذشته که در تبلیغات تنها کالا مورد نظر را نشان میدادند و یا فردی را در حال استفاده از آن به تصویر می‌کشیدند، تبلیغات شروع به شرح داستان و شخصیت ‌بخشیدن به برندها کردند.